...ja og så er mor mi blitt psykotisk igjen, høyrer eg ei dame (i ein slik kjole som ser ut som han enten er kjøpt på Spar Kjøp eller i ein av Newton Centres ekslusive butikkar - sannsynlegvis det siste) seie til venninna si i det ho går forbi meg på gata.
På kaféen smuglyttar eg til samtalen mellom dei to elegante venninnene i slutten av trettiåra - eller rettare sagt monologen til den eine av dei; "...vi har tenkt på om vi skal selje huset eller berre leige det ut, men eg veit ikkje - det er ei stor avgjerd å ta..." "...og no snakkar han om å kjøpe seglbåt! Han veit ikkje noko om segling! Eg seier han må vere medlem i yachtklubben ei stund først, for å finne ut om det er noko for han..." "...men alle venninnene mine med barn verkar så slitne heile tida, alt dei gjer er å klage - veit du, det skremmer meg..."
På leikeplassen snakkar eg med ei mor som er jødisk-ortodoks. Ho ventar saman med veslejenta medan dei eldre tvillingane er i barnehagen - tre gonger i veka køyrer ho langt for at dei skal få gå i ein ortodoks barnehage. Samtalen endar der han ofte gjer, i samanlikningar mellom landa våre. "1750 dollar," sukkar ho. "Vi betaler 1750 dollar i månaden for helseforsikringar for oss og barna våre. Det er ei månadsløn, det! Det er heilt sprøtt!"
Livet i forstaden er altså ikkje berre lettvint sjølv om husa er store og bilane blanke. Eg visste det jo, men det er noko anna å høyre det med eigne nysgjerrige øyre...
